Acht jaar geleden reed ik met mijn dochter naar de hockeyclub, want de jonge dame wilde gaan hockeyen. Hockey, een sport waar ik tot op dat moment in mijn leven nooit wat voor gevoeld heb, sterker nog – waar ik een afkeer van had. Maar voor je dochter ga je drempels over, zet je schroom en gevoel aan de kant. Het balletje gaat rollen en ze holt er achter aan, raakt zo af en toe een bal, vaak nog
met ‘de bolle kant’. Ik denk “gelukkig, dat gaat hem niet worden”, tot! wat gebeurd daar, ze scoort? Na de proeftraining komt de jonge dame met een grote glimlach en dol enthousiast van het veld. Ik zag de bui al hangen – daar gaat mijn zaterdag, en verdorie ze trainen nog twee keer in de week ook. Ik zeg: “Vond je het leuk meid? Je deed het heel goed, super, leuk hè hockeyen?”

Zaterdag: ‘Game day’, mijn dochter is laaiend enthousiast, want ze mag voor het eerst meedoen met de wedstrijd van haar team. Ik had toch maar even wat dingen opgezocht – 8 tegen 8, half veld, strafcorner? Wat is dat? Je wilt per slot van rekening jouw dochters vragen kunnen beantwoorden. Met je net opgedane kennis ga je langs de lijn staan en begin je haar aan te moedigen. Je merkt dat je zelf ook enthousiast wordt. “Best leuk dat hockey”.

Aan het einde van het seizoen moet ze naar de junioren, waar een nieuwe teamindeling bij komt kijken. En dan heb je nog de selectie trainingen, ‘selectie’! Je laat het maar over je heen komen. De selectie wordt gespeeld en resulteert in meer telleurstellingen dan blije gezichten. Ik zeg: “Komt volgend jaar wel, schat, als je wat minder hockeyt met je ‘bolle kant’. Ik denk dat dit beter georganiseerd had
kunnen worden, dus ik meldde me aan als vrijwilliger.

Nadat het bestuur haar eerste sollicitatiebrief in de historie van de hockeyclub had ontvangen, was ik voorzitter van de breedtesport. Ik, die net een half jaar geleden geleerd had dat een stick een bolle kant heeft. Je organiseert er op los, je standaardiseert processen, richt de organisatie anders in, discussieert met het bestuur en probeert langzaam de cultuur te veranderen. Maar dan, dan komt de hamvraag, “Waarom kom je niet bij de recreanten hockeyen”? Na enkele keren zeg ik toe een proeftraining mee te doen. Nu loop ik net als mijn dochter een paar jaar geleden achter dat balletje aan en gebruik ik zowel de platte als ‘bolle kant’. Net als mijn dochter een grote glimlach en dol enthousiast, ook ik, ja ik was verknocht.

De meiden worden ouder en mijn dochter hockeyt nu voor het tweede jaar in de Meisjes B2. Na een aantal workshops en de nodige persoonsgebonden uren was ik nu gediplomeerd Hockeytrainer 2. Maar mijn leergierigheid is nog niet vervuld, dus ik ga me meer bezighouden met de invulling van trainingen, ik verleg mijn aandacht van de organisatie naar de inhoud op het veld. Niet meer, maar meer kwaliteit om mezelf te ontplooien als trainer/coach. Op naar de Hockeytrainer 3 cursus, in mijn linkerhand het cursus materiaal en in mijn rechter hand, mijn stick, “met bolle kant”.

Halverwege deze cursus stopte de coach van dames 1 ermee. Er wordt veel gesproken onderling en vanuit verschillende hoeken hoor ik mijn naam. Opeens ben ik hoofd coach van MHC Goirle Dames 1 bondscompetitie, eerste klasse. Ik voel me vereerd, maar voel ook de twijfel. Cursus nog niet afgerond , verdiep ik me nog meer in tactieken, analyseer tegenstanders , maak evaluaties met team en spelers en gebruik hierbij video analyse. Waar staan we, wat kunnen we en dan is het zover eerste competitie wedstrijd. Thuis, veel publiek, ze staan vier plaatsen en 10 punten boven ons. 2

2-0 winst, publiek en de dames uitzinnig en ik loop even de ander kant op, pink een traan weg en kijk naar mijn stick. “Een platte en een bolle kant”