Verschillende werelden?

“Is het niet raar om met je vader samen te werken?” – een vraag die ik de afgelopen 2 maanden meer dan herhaaldelijk heb gehoord als reactie op mijn nieuwe LinkedIn functie. Maar nee, op hetzelfde kantoor zitten als je vader is totaal niet vervelend of gek. Laat me je uitleggen waarom.

Laatst werd er mij een film aangeraden door een vriend; The Grand Budapest Hotel (2014). Het eerste wat ik dan doe is de desbetreffende film opzoeken op IMDB – even kijken wat de rest van de wereld er van vindt – en dat viel niet tegen. De film kreeg een waardering van 8.1/10, dus het werd tijd dat ik hem aan mijn lijstje ging toevoegen.

De voornaamste reden dat ik over dit voorval begin is een technisch aspect van deze film; 80 procent van de shots zijn namelijk volledig symmetrisch. Als hobbyist cameravrouw zeer bevredigend om te zien. Mijn vader en ik delen een fascinatie voor herhaalde ritmes en onderliggende structuren, en dit beperkt zich niet alleen tot het openbaar vervoer, zo blijkt.

Ondanks het feit dat onze werkvelden bijna lijnrecht tegenover elkaar liggen is er in beide een harde kern van structuur en orde te vinden. Allebei zijn we op zoek naar een prettige en simpele manier om tot een zo goed mogelijk resultaat te komen. Twee werelden van stiekem toch niet zo veel verschil.